Het moet 19-nogwat geweest zijn. ’83 of ’84 ongeveer. Ik deed voor de gein mee aan een tekenwedstrijd van Eru ‘ze smelten de kazen’ Goudkuipje. Van die ranzige smeerkaas die ik nog steeds niet door mijn strot krijg. Tekengod als ik toen ook al was, krabbelde ik een heus ruimteschip op papier dat op weg was naar een grote Eru-planeet. Logisch. Naast mijn tekenblok lag een stripboek van Strijd der Planeten en het moederschip van de hoofdpersonen diende als voorbeeld case. Zorgvuldig tekende ik het na en voorzag mijn variant van kleurtjes met behulp van mijn grote verzameling kleurpotloden.
Na een dosis bloed, zweet en tranen en na goedkeuring van mijn ouders (alsof zij ‘m zouden afkeuren) deed ik ‘m in een envelop en stuurde ‘m naar de Grote Eru fabriek. Wachten en hopen. Ik deed tenslotte mee om de brute hoofdprijs die bestond uit een flink geldbedrag dat vrijelijk te besteden was in een filiaal van speelgoedtoco De Speelboom. Handenwrijvend en schuimbekkend wist ik al waar ik al die centen aan zou uitgeven: Star Wars poppetjes! Het was namelijk tijdens de hoogtijdagen van de Star Wars gekte en mijn broer en ik hadden reeds een behoorlijke verzameling Luke Skywalkers, Princess Leia’s en Han Solo’s. Ook Bib Fortuna, Yoda en de te ontleden C3PO ontbraken niet in onze collectie.
Tot mijn grote verbazing won ik de tekenwedstrijd. Dat wil zeggen, ik werd tweede ofzo. Of derde. Daar wil ik vanaf wezen. Feit was wel dat ik de prijs van 200 gulden (!) aan speelgoed had gewonnen en dit hoogstpersoonlijk mocht komen ophalen tijdens een of andere fandag in de hoofdstad. Euforie van jewelste, dat snap je. Helemaal naar de Grote Stad (we woonden in het hoge noorden) en 200 harde knaken te spenderen aan Star Wars. The force was strong in me. Het feestfestijn zou overigens gepresenteerd worden door mr. Ren je Rot Martin Brozius. Niet dat dat mij iets boeide; ik wilde naar De Speelboom.
Toen de dag was aangebroken en mams, bro en ik in de auto naar oma reden (die woonde in Amsterdam) werd mijn opwinding bruut verstoord door de mededeling dat ik van die 200 gulden één achtste moest afstaan aan mijn broer. ‘Dat is wel zo aardig’, vond mijn moeder. Belachelijk vond ik het. ‘Wie had op die fokking prent zitten ploeteren? Waarom moest ik nu zo nodig een broer hebben? Kan jij niet dood?’ En meer van dat soort doodnormale gedachten voor een kind van 8 gingen door mij heen. Maar goed. So be it. Had ik nog 175 gulden. Handje contantje van de Broziusmeister. Kon ik nog voldoende Star Wars goud voor scoren.
In de feestzaal aangekomen was het druk. Harde muziek en honderden ouders met kids schreeuwden als bezetenen. Of zoiets. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer zo goed. Ik weet wel dat Martine Bijl in de jury zat en ik haar en nog twee juryleden tijdens het officiële gedeelte met links de hand schudde. Met mijn rechterhand moest ik de stapels cadeau’s die ik naast mijn 200 gulden had gekregen vasthouden. Ik deed daar niet moeilijk over.
Martin Brozius zelf herinner ik me als een zeer vriendelijke clowneske man met kleurrijke kostuums. Ik weet nog dat hij mij tijdens zijn praatjes een paar keer aankeek. Vond ik wel een beetje eng. Tenslotte was hij Ren je Rot in persoon en die kende ik alleen van de televisie. Nu stond ‘ie daar echt. Beetje het Sinterklaas gevoel, zeg maar. Er werd die middag nog een potje live Ren je Rot gedaan. ‘Ja zeg, take forever!’ verzuchtte ik ongeduldig, al was dat destijds ongetwijfeld niet in het Engels.
Na de show mochten we dan ein-de-lijk naar De Speelboom. Ik rende me rot richting de Star Wars hoek en ik kocht een Jabba de Hutt op een plateautje compleet met dat irritante beestje dat altijd bij hem zit, een Tauntaun met verwijderde ingewanden zodat Luke erin opgewarmd kon worden, een speeder-bike en weet ik veel wat nog meer. De adrenaline spoot in elk geval door mijn lichaam. Ik was de koning te rijk. Het was een van de mooiste ervaringen in mijn prille kapitalistische leventje.
Terwijl ik dit tiep ligt al het Star Wars speelgoed dat mijn broer en ik bezitten in een doos in een opbergkast boven. De Tauntauns zijn een beetje beschadigt en een aantal poppetjes missen wat ledematen daar onze hond die destijds afbeet, maar het merendeel heeft de tand des tijds doorstaan. Ook mijn broer leeft gelukkig nog.
Martin Brozius helaas niet. Hij stierf dinsdagavond in een ziekenhuis hier ergens in Amsterdam. De beste man werd 67 jaar. Een jeugdheld die ik bij deze wil bedanken voor een bijzondere dag.
Update: nu ook met fotografisch bewijsmateriaal:
Dit stuk schreef ik voor Eeuwig Weekend.
Mooi stukje zeg!
Bij mij zijn peppie en kokkie(ik heb nog ergens en polaroid met mij en hun erop) ooit (1976) thuis geweest. ik had ook als kind een tekenwedstrijd gewonnen van een tandpastamerk. ik won een bootje(optimist.) De eerlijkheid gebied me te zeggen dat de tekening voor 70%(ik kon aardig inkleuren) door een oom getekend was. Mijn oom won van alles. Van reizen naar de olympische spelen tot auto’s en fietsen. Voornamelijk met slagzinnen en tekeningen. De hele familie(met een andere naam dan de zijne) won van alles. Omdat het teveel opviel als hij alles op zijn eigen naam deed. Je mocht het gewonnen ding etc houden voor 30% van de waarde of hij hield het zelf en dan kreeg je een klein bedrag van hem. Nu wint hij niks meer omdat slagzinnen en tekeningen niet veel meer gedaan worden. Ik won op eigen kracht wel ooit eens een tekenwedstrijd op school. De prijs een plant. 😉
Schiet me net te binnen dat het een tafeltennistafel met batjes enz was,die peppi en kokki kwamen overhandigen. Het bootje was een andere prijs.
ik zal die foto nog eens opzoeken.
Mooi, persoonlijk stuk, Menno! Ik herinner me Brozius ook nog van vroeger, al was het niet echt een jeugheld van me. Dat waren eerder lui als Peter Venkman en Peter Parker. 🙂
Thanks guys!
Dat je vroeg leerde delen komt je NU toch maar mooi van pas……………….:)
Leuk blog!!!
Wie is dat naast Martin?
Géén idee! Iemand?
En de Slave 1 dus….. Dan ben je inderdaad intens blij. Die blijdschap herinner ik me ook nog goed. De Slave 1… Ooh.
Hij staat hier naast me, trouwens.
Nee ik ben geen nerd.
Hij staat alleen maar naast me.